Ο μονόλογος του blogger

Λένε πολλοί σήμερα, κυρίως οι παλαιοί, οι κουλτουριάρηδες, πως η νεά γενιά βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, πως βρίσκουμε διεξόδους σε μέρη ακατάλληλα, σκοτεινά. Ίσως έχω βρει και γω το δρόμο μου σε μέρη ακατάλληλα, σκοτεινά, αδιάβατα. Τα μέρη των blogs. Πάντα είχα την περιέργεια να γράψω σε ένα τέτοιο μέρος. Πάρ' όλα αυτά, ξαφνικά, στέρευα από ιδέες, δεν είχα τι να γράψω. Είπα να κάνω μια αρχή, γράφοντας αυτό που θα μου ερχόταν αυθόρμητα στα αυλάκια του νου. Τελικά ο κύβος ερρίφθη. Πάνω-πάνω, στην κουρασμένη βιβλιοθήκη μου, βρήκα ένα βιβλίο που έδωσε τον ούριο άνεμο, το έναυσμα για την έναρξη των περιπετειών μου στα δίχτυα του ύπουλου μα συνάμα συναρπαστικού διαδικτύου.

Καλή μου αρχή. Είθε να πάνε όλα κατ' ευχήν!


Ο Κοσμάς Πολίτης, ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους λυρικούς νεοέλληνες ποιητές, γράφει:

” … Δεν έγινε καμιά μεταβολή στη ζωή μου. Δεν ξέρω που να αποδώσω τη διάθεση που νιώθω απόψε να δω τις σκέψεις μου αραδιασμένες πάνω στο χαρτί. Δεν έχω καμιά κλίση για τη φιλολογία -ούτε είμαι βέβαια ερωτεμένος. Ο έρωτας; Κάποιος είπε πως είναι μια εφεύρεση που ο καθένας τη νομίζει δική του. Εγώ δεν είμαι εφευρέτης. Είμαι αρχιτέκτονας. Ένα μυαλό θετικό.
Το αποδίνω περισσότερο στην επήρεια του μέρους όπου βρίσκομαι. Νιώθω να με κυριεύει το αρχαίο πνεύμα της σαφήνειας που αγαπά τις ευθείες γραμμές δίχως να αφήνει τίποτα συγκεχυμένο. Θέλω κι εγώ να πιάσω τις ιδέες μου, που πότε τις βρίσκω πότε τις χάνω, να τις ταχτοποιήσω, να τις διαβάσω καθαρές και με σαφήνεια. Δεν αποκλείεται σαν τις ξαναδιαβάσω κάποτε να μου φανούνε ξένες. Ωστόσο, κι αν τις απαρνηθώ ακόμα, δεν παύουνε να ‘ναι δικές μου. Πολλές φορές, οι άλλοι αναγνωρίζουν ευκολώτερ’ από μας τους ίδιους αυτό που είναι δικό τους.
Να, την περασμένη βδομάδα, στο γραφείο, βρήκα σ’ ένα συρτάρι μια κοκάλινη βεντάλια δεμένη με γαλάζια μεταξωτή κορδέλα. Ρώτησα τίνος είναι. “Δε θυμάστε που τη φέρατε μαζί σας από το Παρίσι;” Μου αποκρίθηκε η υπάλληλος. “Την είχατε πάντα στην τσέπη σας τις πρώτες μέρες”. Πραγματικά, δε το θυμόμουν. Αφού το λέει όμως, έτσι πρέπει να ‘τανε.
Να δω τις σκέψεις μου αραδιασμένες. Δεν πρόκειται μονάχα για τις σκέψεις μου. Θα γράφω κάθε μέρα ό,τι συντυχαίνω και το κρίνω ενδιαφέρον. Μα ίσως να ‘ναι μόνο από τεμπελιά -οι συγγραφείς είναι τεμπέλικη ράτσα, παραδομένοι στην ονειροπόληση. Ναι, ίσως περισσότερο να πρόκειται για μια διάθεση περιπλάνησης -περιπλάνησης του νου.
… Είμαι βέβαιος πως αυτή τη στιγμή κάποιο πρόσωπο περιδιαβάζει έξω, κάτω από το μαγεμένο σεληνόφωτο, μέσα σ’ έν’ από τα πιο θαυμαστά τοπία του κόσμου. Όμως δε βγαίνω να το συναντήσω, προτιμώ να κάθομαι κλεισμένος και να γράφω.
Θα γράφω κάθε μέρα ό,τι βλέπω ενδιαφέρον. Αρχίζω από σήμερα, μ’ όλο που δε συνέβηκε τίποτα ιδιαίτερο. Γράφω την ημερομηνία για να τη θυμάμαι: 22 του Μάρτη***. ”

Δεν ξέρω τι με πιάνει και θέλω να γράφω και να γράφω όταν έχω μουσική υπόκρουση ως φόντο των σκέψεών μου. Αλήθεια, δε μπορώ να το περιγράψω. Είναι σα μια μετάλλαξη, σα να γίνομαι άλλος άνθρωπος. Είμαι σαν ένας δήθεν άβγαλτος λόγιος που με μεγάλη ευχέρεια κατοχυρώνει τη διαθήκη του πάνω στο χαρτί. Η ζωή μας είναι κι αυτή χάρτινη. Μ’ ένα απαλό φύσημα του ανέμου γκρεμοτσακίζεται, χάνεται. Η σχέση μου με το χαρτί είναι αλληλένδετη. Χάρτινες είναι κι οι σκέψεις μου. Πολλές φορές κυλάνε τόσο γλήγορα που τις χάνω, δε προλαβαίνω να τις συμπεριλάβω στη διαθήκη μου. Όσες καταφέρω και σώσω τις περιποιούμαι, τις διανθίζω, τις ποτίζω με το μελάνι του νού και της φαντασίας. Άλλες μαραίνονται, άλλες ανακυκλώνονται, άλλες καρποφορούν.

Παρέα με δαύτες περιπλανιέμαι ώρες κι ώρες, πάντοτε με τη γλυκιά μελωδία στο υπόβαθρο. Αυτές οι νότες πρέπει να ‘ναι υπεύθυνες, σ’ αυτές τα χρωστώ -και ίσως λίγο και στην τεμπελιά μου ...