Δε θύμαμαι ακριβώς, αλλά σίγουρα ήταν ένα βράδυ των διακοπών. Δεν είχα όρεξη για ύπνο, άσχετα που 'ταν περασμένες 2. Δε ξέρω γιατί, κάτι με απασχολούσε, αλλά όσο κι αν το έψαχνα, δε το έβρισκα. Ήθελα πολύ να αφεθώ στις σκέψεις μου, να ξεδώσω, αλλά οι 4 τοίχοι με ενοχλούσαν αφάνταστα. Κάπως έπρεπε να δραπετεύσω. Τι καλύτερο λοιπόν, ντύθηκα, πήρα το δρόμο και.. όπου με βγάλει.
Περπάτησα πολύ, παρέα με μελωδίες απ' μέρη μακρινά, με καπετάνιο τη σκέψη μου. Όλα σβηστά με μοναδική παρηγοριά το φως απ' τις τρεμάζουσες, διάσπαρτες καθόλη τη διαδρομή λάμπες. Το σκηνικό ήταν φοβερό. Χαμηλόβροχο, θαμπάδα, μαζί με μερικά ουρλιαχτά των αυτοκινήτων που άφηναν τα χνάρια τους μεσ' στο βαθύ έρεβος.
Είναι ωραίο το περπάτημα τη νύχτα. Σου ανοίγει την όρεξη για περιπλανήσεις, λογής λογής. Αναπολώ στιγμές, φαντάζομαι νέες, πιάνομαι και γω από κάτι τις, έτσι, για να 'χω με κάτι να ασχολούμαι. Δεν είμαι και στα καλύτερά μου.
Ξαφνικά αντικρίζω ένα εκκλησάκι. Όλη μας η ζωή συνυφασμένη με την εκκλησία. Η βάπτιση, ο γάμος, το μεγάλο αντίο. Χαρές και λύπες μπερδεμένες σαν ένα κουβάρι δίχως άκρη, που καλείσαι εσύ, να το ξετυλίξεις. Δεν είμαι καλός στο ξετύλιγμα. Ούτε έχω πολλή υπομονή. Πολλές φορές λυγίζω συναισθηματικά, δοκιμάζω τα όρια μου.
Ξετυλίγοντας αυτό το κουβάρι, μαθαίνεις πολλά. Καταρχήν, ποιος πραγματικά είσαι, σε ποιο παραμύθι πρωταγωνιστείς και αν αξίζουν οι συμπρωταγωνιστές σου. Δε ξέρω αν έχετε βρει συμπρωταγωνιστές. Προσωπικά, είμαι στο ψάξιμο. Πάντως νομίζω πως αρχίζω να με καταλαβαίνω και με φοβάμαι, με φοβάμαι πολύ. Μακάρι να 'μουν λιγότερο συναισθηματικός. Δεν είμαι κατασκευασμένος για τα μέτρα της κοινωνίας που ζω.
Μιλώντας για ζωή, νομίζω πως βρίσκομαι μόνος, χαμένος σε άλλη διάσταση. Καμιά ψυχή δε κυκλοφορεί, πολλές όμως μπορεί να περιδιαβαίνουν τους λαβυρίνθους των αυλακιών του νου, σαν και 'μενα. Δε πονάω μόνο εγώ, πονάν κι άλλοι. Δε γελάω μόνο εγώ, γελάν και άλλοι.
Εντωμεταξύ νομίζω πως έχω περπατήσει αρκετά. Μα πού είμαι; "Οδός Ακρόπολης" γράφει η ταμπέλα. Αφέθηκα και δεν έδωσα σημασία το πού πάω. Να πάρει ευχή. Αυτό παθαίνεις. Πιάνεις την οδό της σκέψης και χάνεις την οδό της στιγμής. Κακό αυτό. Πάντα προσπαθούσα να τα συνδυάσω και τα δύο αλλά αποτύχαινα συνεχώς. Ε, τώρα ας έχει την τιμητική του το πρώτο.
"I love you", είναι χαραγμένο με μισοσβησμένα γράμματα πάνω σε ένα παγκάκι. Ποιος ξέρει πού βρίσκεται αυτός που το 'γραψε. Ποιος ξέρει πόσες αγάπες έχουν φύγει και έρθει από τότε. Αυτό παραμένει όμως εκεί, να μας θυμίζει ότι πάντα μέσα στο παιχνίδι της ζωής υπάρχει και η αγάπη. Βέβαια, δε ξέρω κατά πόσο πραγματικά αγαπάμε, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Με αυτά και με αυτά, μόλις έφθασα πίσω. Κλείνω, μιας και έχει τελειώσει το λάδι απ' το καντήλι των συνειρμών μου.
Μορφέα, σου 'ρχομαι ...
Καληνύχτα
Περπάτησα πολύ, παρέα με μελωδίες απ' μέρη μακρινά, με καπετάνιο τη σκέψη μου. Όλα σβηστά με μοναδική παρηγοριά το φως απ' τις τρεμάζουσες, διάσπαρτες καθόλη τη διαδρομή λάμπες. Το σκηνικό ήταν φοβερό. Χαμηλόβροχο, θαμπάδα, μαζί με μερικά ουρλιαχτά των αυτοκινήτων που άφηναν τα χνάρια τους μεσ' στο βαθύ έρεβος.
Είναι ωραίο το περπάτημα τη νύχτα. Σου ανοίγει την όρεξη για περιπλανήσεις, λογής λογής. Αναπολώ στιγμές, φαντάζομαι νέες, πιάνομαι και γω από κάτι τις, έτσι, για να 'χω με κάτι να ασχολούμαι. Δεν είμαι και στα καλύτερά μου.
Ξαφνικά αντικρίζω ένα εκκλησάκι. Όλη μας η ζωή συνυφασμένη με την εκκλησία. Η βάπτιση, ο γάμος, το μεγάλο αντίο. Χαρές και λύπες μπερδεμένες σαν ένα κουβάρι δίχως άκρη, που καλείσαι εσύ, να το ξετυλίξεις. Δεν είμαι καλός στο ξετύλιγμα. Ούτε έχω πολλή υπομονή. Πολλές φορές λυγίζω συναισθηματικά, δοκιμάζω τα όρια μου.
Ξετυλίγοντας αυτό το κουβάρι, μαθαίνεις πολλά. Καταρχήν, ποιος πραγματικά είσαι, σε ποιο παραμύθι πρωταγωνιστείς και αν αξίζουν οι συμπρωταγωνιστές σου. Δε ξέρω αν έχετε βρει συμπρωταγωνιστές. Προσωπικά, είμαι στο ψάξιμο. Πάντως νομίζω πως αρχίζω να με καταλαβαίνω και με φοβάμαι, με φοβάμαι πολύ. Μακάρι να 'μουν λιγότερο συναισθηματικός. Δεν είμαι κατασκευασμένος για τα μέτρα της κοινωνίας που ζω.
Μιλώντας για ζωή, νομίζω πως βρίσκομαι μόνος, χαμένος σε άλλη διάσταση. Καμιά ψυχή δε κυκλοφορεί, πολλές όμως μπορεί να περιδιαβαίνουν τους λαβυρίνθους των αυλακιών του νου, σαν και 'μενα. Δε πονάω μόνο εγώ, πονάν κι άλλοι. Δε γελάω μόνο εγώ, γελάν και άλλοι.
Εντωμεταξύ νομίζω πως έχω περπατήσει αρκετά. Μα πού είμαι; "Οδός Ακρόπολης" γράφει η ταμπέλα. Αφέθηκα και δεν έδωσα σημασία το πού πάω. Να πάρει ευχή. Αυτό παθαίνεις. Πιάνεις την οδό της σκέψης και χάνεις την οδό της στιγμής. Κακό αυτό. Πάντα προσπαθούσα να τα συνδυάσω και τα δύο αλλά αποτύχαινα συνεχώς. Ε, τώρα ας έχει την τιμητική του το πρώτο.
"I love you", είναι χαραγμένο με μισοσβησμένα γράμματα πάνω σε ένα παγκάκι. Ποιος ξέρει πού βρίσκεται αυτός που το 'γραψε. Ποιος ξέρει πόσες αγάπες έχουν φύγει και έρθει από τότε. Αυτό παραμένει όμως εκεί, να μας θυμίζει ότι πάντα μέσα στο παιχνίδι της ζωής υπάρχει και η αγάπη. Βέβαια, δε ξέρω κατά πόσο πραγματικά αγαπάμε, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Με αυτά και με αυτά, μόλις έφθασα πίσω. Κλείνω, μιας και έχει τελειώσει το λάδι απ' το καντήλι των συνειρμών μου.
Μορφέα, σου 'ρχομαι ...
Καληνύχτα
