Θα μπορούσα να γράφω, να γράφω… να γράφω για ώρες τα συναισθήματα που με κατακλύζουν γι’ αυτή που αγαπώ. Θα μπορούσα να ξοδέφω κόλλες και κόλλες αναφοράς εκφράζοντάς τα όλα αυτά. Όσο και να έγραφα όμως, δε θα μπορούσα να περιγράφω ακριβώς αυτή τη μαγική, θεϊκή μετάλλαξη που σιγοβράζει μέσα μου και με κάνει άλλο άνθρωπο, με κάνει να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Αυτή τη μετάλλαξη που με συναρπάζει, με ταξιδεύει σε μέρη ονειρικά, παρέα με ‘σενα. Αυτή τη μετάλλαξη που πολλοί τη λένε αγάπη. Αλλά… το πραγματικό συναίσθημα κρύβεται μέσα μας, κάπου βαθειά χαμένο στην καρδιά μας και περιμένει να το ανακαλύψουμε. Είναι η καρδιά αυτή στην οποία αναγράφονται τα πάντα με ανεξίτηλο μελάνι. Η καρδιά μου όμως, τώρα πλέον, είναι και δική σου...
Ναι, εσύ… εσύ είσαι αυτή που δίνεις νοήμα στη μουντή ζωή μου. Εσύ είσαι αυτή που με κάνει και ξεχνώ τα πάντα, με κάνει να θέλω να ‘μαι πάντα διπλά σου. Εσύ είσαι αυτή, άγγελέ μου. Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει, κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι. Και αν κάποτε κοιτάξω εκεί ψηλά στ’ αστέρια είμαι χαρούμενος, γιατί ξέρω πως το πιο λαμπρό και φωτεινό είσαι εσύ, ζωή μου. Τι όμορφο συναίσθημα είναι η αγάπη! Τι ωραία που ‘ναι η ζωή μαζί με ‘σενα. Όπου και αν γυρίσω, όπου και αν σταθώ, όποιον και αν δω, βλέπω στα μάτια όλων εσένα. Εσένα, σαν ένα πρωινό, καλοκαιρινό αεράκι που με αγκαλιάζει απαλά και με κάνει ευτυχισμένο. Εσένα, εσένα, εσένα.
Τι ωραία που ‘ναι η αγάπη! Η αγάπη τα υπομένει όλα, η αγάπη είναι ευγενική. Η αγάπη ποτέ δε φθονεί, ποτέ δε καυχιέται. Η αγάπη ποτέ δεν είναι αγενής ή εγωιστική. Η αγάπη ποτέ δεν εκδικείται, ποτέ δεν απεχθάνεται. Η αγάπη δε ευχαριστιέται στων άλλων ανθρώπων τις αμαρτίες, αλλά απολαμβάνει την αλήθεια. Είναι πάντα πρόθυμη να δικαιολογήσει και να ομολογήσει, να εμπιστευθεί, να ελπίσει, αλλά και να αντέξει ο,τιδήποτε πρόκειται να έλθει. Η αληθινή αγάπη ποτέ δεν τελειώνει.
Τέτοια είναι η αγάπη μου για ‘σένα, που θα μπορούσα για χάρη σου να κάνω τα πάντα. Να ταπεινωθώ, να πληγωθώ, να λυπηθώ. Όλα αυτά γιατί ξέρω πως κάπως μαγικά, με ένα απλό άγγιγμά σου, θα τα ξεχνούσα όλα. Εσύ είσαι το γιατρικό μου, εσύ είσαι η χαρά μου. Εσύ είσαι η αφετηρία και το τέλος, εσύ.
Και αν τύχει κάποτε και σε χάσω, θα χαθώ και ‘γώ μαζί σου. Η ζωή μου πλέον θα ‘ναι άδεια, κενή. Και αν τύχει κάποτε και φύγεις, πάλι θα σε αγαπώ. Η αγάπη μας θα ‘ναι σαν τον αέρα… δε θα μπορείς να την αγγίξεις, αλλά θα μπορείς να την αισθανθείς. Η αγάπη μας θα ‘ναι ατελείωτη, απέραντη. Θα φτάνει μέχρι τα πιοοο ψηλά, μέχρι εκεί που τελειώνει ο κόσμος. Κι όλα αυτά, για ‘σένα. Επειδή είσαι εσύ...
Στην αγάπη που θα ‘ρθει και θα μείνει για πάντα μέσα μου...
Θα σε βρω, να το ξέρεις.
Ο Στέλιος σου
